یک دختری بود، که شغل باباش رفتگر شهرداری بود.

دختره با هزاران آرزو وامید می خواست، مثل همه زندگی کند.

می خواست شوهری با آبرو با کلاس داشته باشد.

به خاطر شغل باباش که رفتگر بود کسی در این خانه را نمی زد؛

یا امام رضا دلم خیلی پره ؛منم جوانم آرزو دارم، امید دارم به خاطر اینکه شغل بابام  رفتگر شهرداری هست، کسی در این خانه رو نمی زند، وكسي به خواستگاري من نمياد؛ یا امام رضا نمی دانم چه کار کنم.

یا امام رضا، امیدم و نا امید نکن... یا امام رضا قلب و دلم رو نشکن ...

یا امام رضا قربانت برم ... »

حرفای دلش رو نوشت، گریه هاش رو کرد ... دلش رو خالی کرد، آدرس خانه را تو نامه نوشت!

 خانواده ای از تهران برا زیارت آمده بودند مشهد، پدر خانواده چشم درد بود.

دکترها گفته بودند که باید عمل کند - احتمال  اینکه بیناییش را از دست بدهد خیلی بود؛

چند روز آنجا ماندند. پسر خانواده رفت پیش یکی از خادمهای حرم؛ گفت: بابام مریض هست؛ شاید چشماش رو از دست بدهذ ؛خواهش میکنم ؛روزی که ضریح را غبار آلود می کنید ؛من یه کم غبار داخل ضريح رامی خواهم برا ی شفای چشمای بابام؛ بهش گفتند: چنان روزی ضریح رو غبار گیری میکنیم؛ بیا بهت میدیم؛ بعد از مدتی پسره آمد مشهد به خادمهای حرم گفت: آمدم برای گرفتن غبار داخل ضریح؛ خادمها از تو ضریح همان نامه را برداشتند؛ یه کم غبار داخلش ریختند؛ آن رو بسته بندی کردند؛ به پسره دادند؛ پسره بسته را گرفت آورد تهران برای باباش، وقتی بسته رو باز کرد؛ نامه رو دید ... دید یه نامه دختر به امام رضاست:

اولی سفرشان؛ را زیارت امام رضا قرار بدهند.

یـا امام رضا علیه السّلام - مخلصتیم!

مـوضـوعــــات محض رضا: زمزمه های رضوی
برچسب‌هاي محض رضا: داستان واقعی امام رضا, نامه ای دختر عاشق به حضرت رضا, دختری از خانواده ی رفتگر, امام هشتم نابینا را بینا کرد