دل ها - خدا را ستایش میکردند؛ زیرا انسانی را میدیدند که خدا تطهیرش کرده بود تا الگوی بشریت باشد. نگاه بعضی از مردم هرگاه به او می افتاد می گریستند. یا در وی صفا - آرامش و صفای گمشده ای را می یافتند؟

سرانجام حضور آن روح پاک چنان چیره شد که همه جا را سکوت فرا گرفت.تنها بادها-خاک را جارو می کردند.

اما برای نماز برخاست، آبشاری از واژگان آسمانی جاری شد، دستان ناتوان بالا رفتند و از آفریدگار - بخشش و باران برای مردم -چارپایان- کشتزاران و زمین تشنه طلب کردند، نماز پایان یافت، امام از منبر بالا رفت و بر بلندترین پایه رو به سمت کعبه ایستاد.

چشمانش به سمت آسمان آبی خیره شد. با صدایی بسان صدای ناودان در فصل باران -برای مردم از خدا رحمت طلب میکرد. او برای انسان هایی که نمی توانستندبه ژرفای رازهای هستی راه یابند - برای انسان های غافل انسانهایی که تنها در لحظه های بحرانی به یاد آفریدگار می افتند و برای همه آمرزش طلب کرد.

مـوضـوعــــات محض رضا: ابعاد شخصیتی رضوی
برچسب‌هاي محض رضا: مناجات, قبله گاه, ستایش خداوند, زندگی و زمانه امام رضا